Van Salt Lake City naar Jackson. Niet veel miles, maar wel door de bergen. Dus trek er maar een dagje voor uit.
Geweldig: Bear´s Lake, parchtig azuurblauw. Het afwisselende landschap, van ruwe rotsen tot liefelijke weiden.
Muziek:
Favoriet van de dag: John Mayer - Daughters
Hardst meegezongen (beide): Elvis Presley - Jailhouse Rock
Foto´s Dag 6
vrijdag 6 juni 2008
woensdag 4 juni 2008
Roadtrip Dag 5
Jeetje zeg, gister liep ik in SLC en dacht ik nog, nou dit is ook niet spannend. Maar eenmaal op Temple Square nam ik alles terug. Die mormonen weten het wel.
Vrolijk: Ik moet de mormonen een ding meegeven en dat is hun blijheid. Wat een opgewekte mensen. Als je Temple Square opkomt staan de gezusters al klaar om je te helpen. Rondleiding? Natuurlijk kom maar mee. Dus paps en ik een privé-rondleiding gehad. Natuurlijk ging het veel over het geloof, maar ook over de gebouwen en hun interieur. Te beginnen bij het oudste gebouw op Temple Square: Assembly Hall. Geen cent te makken in 1820 werd het hele interieur van eikenhout gemaakt en pilaren geverfd om een marmer uiterlijk te geven. Assembly Hall was de eerste mormoonse kerk in SLC. Toen naar het Tabernacle waar een van de grootste orgels van de VS staat en een geweldige akoestiek heeft. Zonder versterking kun je overal en duidelijk de preker horen. Zelfs het scheuren van een papiertje is achterin te horen. Wonderbaarlijk. Laatste stop van de rondleiding was het metershoge Jezusbeeld. Staand in een koepel beschilderd met sterrenhemel/heelal. Maar was waren die gezusters lief en vrolijk. En ze bleven maar roepen ´God loves us so much´en ´Family is so important´. Maar serieus iedereen op dat terrein leek besprayed te zijn met lachgas, zoveel glimlachen heb ik nog nooit meegemaakt. En oh ja, ze gingen nog een liedje voor ons zingen ook!
Opwinding: Ik ben er nog steeds helemaal hyper van. Waar de mormoonse kerk vooral bekend om staat is hun Family History Library. Waar je veel, heel veel informatie vandaag kan halen over je voorouders en hun voorouders etc. We kwamen de bieb binnenlopen, werden meteen geholpen. Sticker opgeplakt met ´First time visitor´ en naar een kamer geloosd om een PowerPoint presentatie te bekijken over de bieb, wat voor info je allemaal kunt vinden en waar je moet zoeken. Paps en ik hadden het doel gesteld om de huwelijksregistratie van opa en oma Hakkert (paps vader en moeder) te vinden. We werden naar etage -1 gebracht en daar werden we aan een meneer voorgesteld die ons ging helpen. Die meneer en ik een microfilm opgeduikeld met alle huwelijke in Rotterdam tussen 1932 en 1942. En toen is pap nog met een Nederlandssprekende vrouw aan de slag gegaan achter de computer om andere info op te sprokkelen. Ik achter zo´n microfilm apparaat. Zoeken, zoeken….. nog meer zoeken en toen ik bijna de moed had opgegeven… JA!! Hakkert Willem D en Delwell 26 Sep 1938!!! Gevonden. In Salt Lake City! In het midden van de USA! Staat daar mijn naam! Mijn opa en oma! Op microfilm! Ik vond het magisch en een wonder dat we dat daar hebben gevonden.
Pauze: Nu houden we even pauze om vanavond nog lekker uit eten te gaan. Wat een indrukken.
Muziek:
Koormuziek (op bandje) in Tabernacle.
Zingende zusters op missie
Foto´s Dag 5
Vrolijk: Ik moet de mormonen een ding meegeven en dat is hun blijheid. Wat een opgewekte mensen. Als je Temple Square opkomt staan de gezusters al klaar om je te helpen. Rondleiding? Natuurlijk kom maar mee. Dus paps en ik een privé-rondleiding gehad. Natuurlijk ging het veel over het geloof, maar ook over de gebouwen en hun interieur. Te beginnen bij het oudste gebouw op Temple Square: Assembly Hall. Geen cent te makken in 1820 werd het hele interieur van eikenhout gemaakt en pilaren geverfd om een marmer uiterlijk te geven. Assembly Hall was de eerste mormoonse kerk in SLC. Toen naar het Tabernacle waar een van de grootste orgels van de VS staat en een geweldige akoestiek heeft. Zonder versterking kun je overal en duidelijk de preker horen. Zelfs het scheuren van een papiertje is achterin te horen. Wonderbaarlijk. Laatste stop van de rondleiding was het metershoge Jezusbeeld. Staand in een koepel beschilderd met sterrenhemel/heelal. Maar was waren die gezusters lief en vrolijk. En ze bleven maar roepen ´God loves us so much´en ´Family is so important´. Maar serieus iedereen op dat terrein leek besprayed te zijn met lachgas, zoveel glimlachen heb ik nog nooit meegemaakt. En oh ja, ze gingen nog een liedje voor ons zingen ook!
Opwinding: Ik ben er nog steeds helemaal hyper van. Waar de mormoonse kerk vooral bekend om staat is hun Family History Library. Waar je veel, heel veel informatie vandaag kan halen over je voorouders en hun voorouders etc. We kwamen de bieb binnenlopen, werden meteen geholpen. Sticker opgeplakt met ´First time visitor´ en naar een kamer geloosd om een PowerPoint presentatie te bekijken over de bieb, wat voor info je allemaal kunt vinden en waar je moet zoeken. Paps en ik hadden het doel gesteld om de huwelijksregistratie van opa en oma Hakkert (paps vader en moeder) te vinden. We werden naar etage -1 gebracht en daar werden we aan een meneer voorgesteld die ons ging helpen. Die meneer en ik een microfilm opgeduikeld met alle huwelijke in Rotterdam tussen 1932 en 1942. En toen is pap nog met een Nederlandssprekende vrouw aan de slag gegaan achter de computer om andere info op te sprokkelen. Ik achter zo´n microfilm apparaat. Zoeken, zoeken….. nog meer zoeken en toen ik bijna de moed had opgegeven… JA!! Hakkert Willem D en Delwell 26 Sep 1938!!! Gevonden. In Salt Lake City! In het midden van de USA! Staat daar mijn naam! Mijn opa en oma! Op microfilm! Ik vond het magisch en een wonder dat we dat daar hebben gevonden.
Pauze: Nu houden we even pauze om vanavond nog lekker uit eten te gaan. Wat een indrukken.
Muziek:
Koormuziek (op bandje) in Tabernacle.
Zingende zusters op missie
Foto´s Dag 5
Roadtrip Dag 4
Dag vier ging van Cheyenne naar Salt Lake City. SLC is de hoofdstad en grootste stad van de staat Utah.
Fijn: Het landschap werd steeds interessanter. Waar het is Cheyenne vooral kaal is en vrij vlak, ligt SLC prachtig omringd door bergen. Dus de weg erna toen ging steeds langzamer, maar wel mooi.
Vervelend: Pap had ruim drie uur vertraging, dus die moest een beetje rondhangen op het vliegveld en ik moest ook wachten.
Keerzijde: Dat wachten heb ik in een prima bar gedaan. De serveerster kwam verschillende keren bij me zitten om gezellig een praatje te maken. Zo heb ik geleerd over Utah dat controle op alcohol extreem is. Zo mag er in een bar niet meer dan zoveel cc alocohol in een glas zitten. Dus als je een dubbele wiskey met cola besteld krijg je zoveel cc in het glas met de cola en dan een shot glasje er apart naast. Het bier van de tasp mag niet meer dan 3% alcohol bevatten, De zwaardere bieren worden dus alleen in flesjes verkocht. Als een serveerster iemand aangeschoten ziet worden mag ze deze persoon geen drank meer schenken. Deze strenge regels waren nog strenger en vooral aan de mormonen te danken, aldus serveerster. De regels worden wel wat losser, dit komt voornamelijk omdat de verhouding Mormoon en niet-Mormoon steeds meer gelijk wordt. Waar een aantal jaren geleden SLC nog 70%-80% mormoon was, is het nu ongeveer 50%.
Leuk: ´s Avonds laat paps opgehaald van vliegveld. En naar bed.
Muziek:
Favoriet van de dag: Love Jone´s - Ohio River (ja weer ja)
Hardst meegezongen: Kelly Osborn - Shut Up
Best getimed: De nieuwe cd van Duffy (saai en dat was de weg daar ook)
Foto´s Dag 4
Fijn: Het landschap werd steeds interessanter. Waar het is Cheyenne vooral kaal is en vrij vlak, ligt SLC prachtig omringd door bergen. Dus de weg erna toen ging steeds langzamer, maar wel mooi.
Vervelend: Pap had ruim drie uur vertraging, dus die moest een beetje rondhangen op het vliegveld en ik moest ook wachten.
Keerzijde: Dat wachten heb ik in een prima bar gedaan. De serveerster kwam verschillende keren bij me zitten om gezellig een praatje te maken. Zo heb ik geleerd over Utah dat controle op alcohol extreem is. Zo mag er in een bar niet meer dan zoveel cc alocohol in een glas zitten. Dus als je een dubbele wiskey met cola besteld krijg je zoveel cc in het glas met de cola en dan een shot glasje er apart naast. Het bier van de tasp mag niet meer dan 3% alcohol bevatten, De zwaardere bieren worden dus alleen in flesjes verkocht. Als een serveerster iemand aangeschoten ziet worden mag ze deze persoon geen drank meer schenken. Deze strenge regels waren nog strenger en vooral aan de mormonen te danken, aldus serveerster. De regels worden wel wat losser, dit komt voornamelijk omdat de verhouding Mormoon en niet-Mormoon steeds meer gelijk wordt. Waar een aantal jaren geleden SLC nog 70%-80% mormoon was, is het nu ongeveer 50%.
Leuk: ´s Avonds laat paps opgehaald van vliegveld. En naar bed.
Muziek:
Favoriet van de dag: Love Jone´s - Ohio River (ja weer ja)
Hardst meegezongen: Kelly Osborn - Shut Up
Best getimed: De nieuwe cd van Duffy (saai en dat was de weg daar ook)
Foto´s Dag 4
dinsdag 3 juni 2008
Roadtrip Dag 3
Weet je wat vermoeiend is? In de bergen rijden! Dus ik ben moe en hou het kort.
Emotioneel: Rocky Mountain National Park is zo verschrikkelijk mooi, ik werd er gewoon emotioneel van. Na een kudde elanden, ´wilde´ koeien en herten dacht ik het hoogtepunt wel gehad te hebben. Maar de uitzichten waren adembenemend mooi. Mijn autootje heeft het goed gehouden, vond het feit dat we steeds hoger gingen geen probleem. De ijlere lucht was voor ons beide geen pretje, maar de vergezichten maakten een hoop goed.
Waarschuwing: Mocht je hoogtevrees hebben, ga dan niet. Ik heb nog nooit last gehad van hoogtevrees maar toen ik op een gegeven moment in het ravijn keek vanuit de auto moest ik toch even slikken. Ogen op de weg houden.
Irritant: Die Fuzzy Dice hangen in de weg bij zo´n haarspeldbocht ;)
Over het algemeen: Moe, maar voldaan.
Muziek:
Favoriet van de dag: Corinne Baley Ray - Venus as a Biy
Hardst meegezongen: Bareaked Ladies - Million Dollars
Best getimed: John Denver - Rocky Mountain High
Foto´s Dag 3
Emotioneel: Rocky Mountain National Park is zo verschrikkelijk mooi, ik werd er gewoon emotioneel van. Na een kudde elanden, ´wilde´ koeien en herten dacht ik het hoogtepunt wel gehad te hebben. Maar de uitzichten waren adembenemend mooi. Mijn autootje heeft het goed gehouden, vond het feit dat we steeds hoger gingen geen probleem. De ijlere lucht was voor ons beide geen pretje, maar de vergezichten maakten een hoop goed.
Waarschuwing: Mocht je hoogtevrees hebben, ga dan niet. Ik heb nog nooit last gehad van hoogtevrees maar toen ik op een gegeven moment in het ravijn keek vanuit de auto moest ik toch even slikken. Ogen op de weg houden.
Irritant: Die Fuzzy Dice hangen in de weg bij zo´n haarspeldbocht ;)
Over het algemeen: Moe, maar voldaan.
Muziek:
Favoriet van de dag: Corinne Baley Ray - Venus as a Biy
Hardst meegezongen: Bareaked Ladies - Million Dollars
Best getimed: John Denver - Rocky Mountain High
Foto´s Dag 3
maandag 2 juni 2008
Roadtrip Dag 2
Dag twee van de roadtrip zit erop, clueless is op de televisie en ik nu heb ik even tijd om te bloggen. Het is inmiddels kwart voor 12 Chicagotijd en hier, Fort Collins, Colorado (een uur rijden ten noorden van Denver) dus kwart voor 11. Het was wederom weer een goede dag met veel zon en een perfecte avond.
Herhaling: Roadkill wordt steeds ´interessanter´ vandaag lag er een compleet hert over de weg uitgesmeerd. Eet u smakelijk.
Afvinken: Ik kan weer twee staten van mijn lijstje afstrepen: Wyoming en Colorado.
Trend: Zo´n pickup truck/ camper is blijkbaar gemeengoed. Wat zijn Amerikanen toch handig. Vandaag kwam er een voorbij scheuren waarin je zowaar rechtop in kon staan. Na een grote sprong te hebben gemaakt, want de ´deur´ zit op minimaal een meter hoog.
Verandering: Eindelijk zag ik vandaag het landschap veranderen. Vlak voor de staatsovergang van Nebraska naar Wyoming zag ik iets rotsachtig tevoorschijn komen en was ik eindelijk verlost van de graanvelden. Veel koeien te vinden in het westelijke deel van Nebraska, samengaand met onaangename stank. En ja hoor daar zijn ze dan, rechts van Fort Collins, daar liggen ze dan: de bergen!
Geluk: Tot nu toe heb ik onwijze mazzel met het weer, zon, zon, zon en nog eens zon!
Goed einde: Ik kwam vanmiddag om ongeveer 4 uur aan bij mijn motel, dus even onder de douche en het centrum in. Cafe Vino had een geweldig terras. Heerlijke zeer droge witte wijn voor weinig! Toen aan de bar gaan zitten om wat te eten en naast mij zaten de sommelier van Cafe Vino en een vriend van de wineguy. Toen ik vertelde dat ik naar Napa valley ging gaf hij zijn visitekaartje met een naam van een winery in Napa en de naam van de eigenaar: ´Tell him you know me and they will take good care of you!´Oke dan. Nice. Vervolgens trok hij de duurste Pinot Noir open om te proeven. Heerlijk. Het was zijn laatste dag daar als sommelier, dus dat moest gevierd worden. Na nog een paar proeverijtjes en een heleboel tips (daar moet je heen, dat moet je doen, daar moet je eten, etc) zijn we naar een Hookahbar (waterpijp) gegaan. Een heel klein pijpenlaatje waar je kan roken en theedrinken, c´est ca. Daar nog een uurtje gezeten en toen afgepeigerd teruggereden. Zwoele zomeravond, goede wijn, leuke en interessante mensen: vakantie!
Muziek:
Favoriete song van de dag: Tom Waits - Ol´55
Ontroerd door: Wim Sonneveld - Het Dorp
Beetje heimwee: Ramses - Stil in Amsterdam
Hardst meegezongen: The Pipettes - Pull Shapes en Thicke - Brand New Jones
Ohja moment: Tim Deluxe feat Sam Obernik - It Just Won´t Do
Foto´s Dag 2
Herhaling: Roadkill wordt steeds ´interessanter´ vandaag lag er een compleet hert over de weg uitgesmeerd. Eet u smakelijk.
Afvinken: Ik kan weer twee staten van mijn lijstje afstrepen: Wyoming en Colorado.
Trend: Zo´n pickup truck/ camper is blijkbaar gemeengoed. Wat zijn Amerikanen toch handig. Vandaag kwam er een voorbij scheuren waarin je zowaar rechtop in kon staan. Na een grote sprong te hebben gemaakt, want de ´deur´ zit op minimaal een meter hoog.
Verandering: Eindelijk zag ik vandaag het landschap veranderen. Vlak voor de staatsovergang van Nebraska naar Wyoming zag ik iets rotsachtig tevoorschijn komen en was ik eindelijk verlost van de graanvelden. Veel koeien te vinden in het westelijke deel van Nebraska, samengaand met onaangename stank. En ja hoor daar zijn ze dan, rechts van Fort Collins, daar liggen ze dan: de bergen!
Geluk: Tot nu toe heb ik onwijze mazzel met het weer, zon, zon, zon en nog eens zon!
Goed einde: Ik kwam vanmiddag om ongeveer 4 uur aan bij mijn motel, dus even onder de douche en het centrum in. Cafe Vino had een geweldig terras. Heerlijke zeer droge witte wijn voor weinig! Toen aan de bar gaan zitten om wat te eten en naast mij zaten de sommelier van Cafe Vino en een vriend van de wineguy. Toen ik vertelde dat ik naar Napa valley ging gaf hij zijn visitekaartje met een naam van een winery in Napa en de naam van de eigenaar: ´Tell him you know me and they will take good care of you!´Oke dan. Nice. Vervolgens trok hij de duurste Pinot Noir open om te proeven. Heerlijk. Het was zijn laatste dag daar als sommelier, dus dat moest gevierd worden. Na nog een paar proeverijtjes en een heleboel tips (daar moet je heen, dat moet je doen, daar moet je eten, etc) zijn we naar een Hookahbar (waterpijp) gegaan. Een heel klein pijpenlaatje waar je kan roken en theedrinken, c´est ca. Daar nog een uurtje gezeten en toen afgepeigerd teruggereden. Zwoele zomeravond, goede wijn, leuke en interessante mensen: vakantie!
Muziek:
Favoriete song van de dag: Tom Waits - Ol´55
Ontroerd door: Wim Sonneveld - Het Dorp
Beetje heimwee: Ramses - Stil in Amsterdam
Hardst meegezongen: The Pipettes - Pull Shapes en Thicke - Brand New Jones
Ohja moment: Tim Deluxe feat Sam Obernik - It Just Won´t Do
Foto´s Dag 2
zondag 1 juni 2008
Roadtrip Dag 1
Het grote avontuur is begonnen. Om 8 uur vanochtend reed ik al op de snel weg op naar Lincoln Nebraska. Nou daar zit ik inmiddels. Even een lijstje.
Beste ervaring:
Het ultime roadtrip gevoel. Blik op oneindig, vrijheid en de beste muziekcollectie bij me waardoor ik me geen moment heb verveeld.
Opmerkelijk:
Ik ben van de staat Illinois door Iowa naar Nebraska gegaan. Elke staat heeft zijn eigen verkeersregels en maximale snelheid (miles/hour!). Illinois 55-60. Iowa 60-70. Nebraska 65-75. Als ik nou nog verder west ga, mag ik dan nóg harder? Ik weet niet of mijn autootje dat gaat halen.
Verbazend:
Het wordt langzamerhand vakantie tijd en de camper is hier gemeengoed. Nu zag ik vandaag een pickup truck, ook veel voorkomend, maar deze was omgebouwd tot een camper. Het deed me denken aan zo´n driehoek tentje waar je in moet schuiven, zo klein. Dit was een soort zelfgebouwde kleine trailer verzonken in de achterbak van de pickup.
Minder bijzonder:
De omgeving. Het begon met nog niet groeiende vlak graanlandschap en na Des Moines in Iowa (iets over de helft van mijn trip vandaag) werd het iets (!!) glooiend. en ja, dat was het eigenlijk. Maar er waren niet veel mensen op de weg en het feit dat het zaterdag is helpt daar zeker bij.
Muziek:
Favoriet van de dag: Love Jones - Ohio River
Grootste verrassing: The Village People - Go West
Meest toepasselijk: Joni Mitchel - The Dry Cleaner from Des Moines (song startte net toen ik langs het eerste bord reed waar Des Moines opstond, nog 174 miles)
Foto´s Roadtrip Dag 1
Beste ervaring:
Het ultime roadtrip gevoel. Blik op oneindig, vrijheid en de beste muziekcollectie bij me waardoor ik me geen moment heb verveeld.
Opmerkelijk:
Ik ben van de staat Illinois door Iowa naar Nebraska gegaan. Elke staat heeft zijn eigen verkeersregels en maximale snelheid (miles/hour!). Illinois 55-60. Iowa 60-70. Nebraska 65-75. Als ik nou nog verder west ga, mag ik dan nóg harder? Ik weet niet of mijn autootje dat gaat halen.
Verbazend:
Het wordt langzamerhand vakantie tijd en de camper is hier gemeengoed. Nu zag ik vandaag een pickup truck, ook veel voorkomend, maar deze was omgebouwd tot een camper. Het deed me denken aan zo´n driehoek tentje waar je in moet schuiven, zo klein. Dit was een soort zelfgebouwde kleine trailer verzonken in de achterbak van de pickup.
Minder bijzonder:
De omgeving. Het begon met nog niet groeiende vlak graanlandschap en na Des Moines in Iowa (iets over de helft van mijn trip vandaag) werd het iets (!!) glooiend. en ja, dat was het eigenlijk. Maar er waren niet veel mensen op de weg en het feit dat het zaterdag is helpt daar zeker bij.
Muziek:
Favoriet van de dag: Love Jones - Ohio River
Grootste verrassing: The Village People - Go West
Meest toepasselijk: Joni Mitchel - The Dry Cleaner from Des Moines (song startte net toen ik langs het eerste bord reed waar Des Moines opstond, nog 174 miles)
Foto´s Roadtrip Dag 1
Wedding Crashers
Ik neem aan dat de meeste mensen de film ´The Wedding Crashers´ wel gezien heeft. Zo niet: het gaat over twee jonge mannen die zichzelf een levenstijl hebben opgelegd door professioneel wedding crasher te worden. Wat zoveel betekend als naar de bruiloft te gaan van complete vreemden en maximaal te profiteren van het feest. Gratis te drinken, te feesten en vrouwen te ontmoeten. Hilarische film vind ik het. Ga het zien mocht je deze komedie gemist hebben.
M2 (mijn Amerikaanse vriendinnetje met vrij Europese opvattingen) en ik zijn fan geworden van de band genaamd ´Smooth as Silk´ deze dubieuze naam representeert aardig hun muziekstijl en uiterlijk. 5 donkere heren met extravagante pakken, hoeden doen funky en motown covers. Ze zijn ´smooth´, ze zijn ´slick´ en we vinden ze geweldig. Afgelopen vrijdag raakten we aan de praat met de zanger ´Dale Avant´ en vroegen we hem waar ze de volgende dag zouden optreden. Ze hadden een optreden op een bruiloft…… maar we mochten wel komen als we wilden. Bel maar even als je er bent, kom ik jullie ophalen aan de bar en overhandigde vervolgens zijn kaartje.
M2 en ik keken elkaar aan met ´excitement´ in de ogen en besloten meteen: we gaan ervoor. Dus zaterdag gingen we opgetut naar ´Walter Paytons Roundhouse´ waar de bruiloft plaatsvond. (Even een side step, de Roundhouse was ons wel bekend na een zondagochtend kateren aldaar met het Bloody Mary Buffet. Don´t ask.) We liepen de zaal binnen en zagen Dale en de band al zitten, aan hun eigen tafel Nr. 11. We werden hartelijk welkom geheten, kregen stoelen aan de tafel en wachten vol spanning af.
De taart werd aangesneden en vervolgens voerden de bruid en bruidegom elkaar taart. De eerste dans werd gedaan met bruid en vader. De bruid en bruidegom deden hun eerste dans. En dit alles terwijl de band hun soulnummertjes aan het spelen waren. En toen kon het feest echt gaan beginnen. M2 en ik op de dansvloer en gratis drankjes van de open bar. Toen de bruid en een aantal vriendinnen stonden te smoezen en wel heel oplettend naar ons aan het kijken waren riep M2:´Low profile! let´s sit down for a little while´. We werden er niet uitgegooid. Later hebben we ons weer op de dansvloer gewaagd. een wanneer een van de gasten ons vroeg of we er waren voor de bruid of bruidegom, antwoorden we dat we hier waren via Chris. Een naam die we hadden opgevangen en de getuige was van Tom (de bruidegom). Holly was de bruid en de enige reden dat we hun namen kenden was door de kaartjes die op elke tafel te vinden waren: `Thanks for being at our Wedding, Tom and Holly´. Nou graag gedaan hoor… we hebben het enorm naar ons zin gehad.
Toen het feest was afgelopen en M2 en ik onze avonturen van de avond aan het doorspreken waren hebben we Dale een SMS gestuurd: ´You guys rock. Crashing is cool. Thanx, the girls.´ De volgende ochtend kreeg ik een bericht binnen: ´You are so sexy you can crash anything I do. Hell you can crash me´.
En dat terwijl we de hele avond met Dale´s vrouw aan tafel hebben gezeten en hebben zitten kletsen. Foei Dale: Smooth as Silk! Maar iets zegt me dat we via de band nog wel meer weddings kunnen crashen……
M2 (mijn Amerikaanse vriendinnetje met vrij Europese opvattingen) en ik zijn fan geworden van de band genaamd ´Smooth as Silk´ deze dubieuze naam representeert aardig hun muziekstijl en uiterlijk. 5 donkere heren met extravagante pakken, hoeden doen funky en motown covers. Ze zijn ´smooth´, ze zijn ´slick´ en we vinden ze geweldig. Afgelopen vrijdag raakten we aan de praat met de zanger ´Dale Avant´ en vroegen we hem waar ze de volgende dag zouden optreden. Ze hadden een optreden op een bruiloft…… maar we mochten wel komen als we wilden. Bel maar even als je er bent, kom ik jullie ophalen aan de bar en overhandigde vervolgens zijn kaartje.
M2 en ik keken elkaar aan met ´excitement´ in de ogen en besloten meteen: we gaan ervoor. Dus zaterdag gingen we opgetut naar ´Walter Paytons Roundhouse´ waar de bruiloft plaatsvond. (Even een side step, de Roundhouse was ons wel bekend na een zondagochtend kateren aldaar met het Bloody Mary Buffet. Don´t ask.) We liepen de zaal binnen en zagen Dale en de band al zitten, aan hun eigen tafel Nr. 11. We werden hartelijk welkom geheten, kregen stoelen aan de tafel en wachten vol spanning af.
De taart werd aangesneden en vervolgens voerden de bruid en bruidegom elkaar taart. De eerste dans werd gedaan met bruid en vader. De bruid en bruidegom deden hun eerste dans. En dit alles terwijl de band hun soulnummertjes aan het spelen waren. En toen kon het feest echt gaan beginnen. M2 en ik op de dansvloer en gratis drankjes van de open bar. Toen de bruid en een aantal vriendinnen stonden te smoezen en wel heel oplettend naar ons aan het kijken waren riep M2:´Low profile! let´s sit down for a little while´. We werden er niet uitgegooid. Later hebben we ons weer op de dansvloer gewaagd. een wanneer een van de gasten ons vroeg of we er waren voor de bruid of bruidegom, antwoorden we dat we hier waren via Chris. Een naam die we hadden opgevangen en de getuige was van Tom (de bruidegom). Holly was de bruid en de enige reden dat we hun namen kenden was door de kaartjes die op elke tafel te vinden waren: `Thanks for being at our Wedding, Tom and Holly´. Nou graag gedaan hoor… we hebben het enorm naar ons zin gehad.
Toen het feest was afgelopen en M2 en ik onze avonturen van de avond aan het doorspreken waren hebben we Dale een SMS gestuurd: ´You guys rock. Crashing is cool. Thanx, the girls.´ De volgende ochtend kreeg ik een bericht binnen: ´You are so sexy you can crash anything I do. Hell you can crash me´.
En dat terwijl we de hele avond met Dale´s vrouw aan tafel hebben gezeten en hebben zitten kletsen. Foei Dale: Smooth as Silk! Maar iets zegt me dat we via de band nog wel meer weddings kunnen crashen……
dinsdag 13 mei 2008
Etnisch Geld
Mijn stapavonturen worden beter en beter. In het begin waren vriendin M2 en ik nog voornamelijk in de suburbs te vinden, maar nu verkennen we Chicago. Chicago zal ik niet per se mooi noemen, misschien indrukwekkend. Maar als je 's avonds aan komt rijden en de skyline van Chicago ligt daar met al die lichtjes.... ja dat is even een oh- en ahmoment. Wat een pracht. M2 en ik hebben een nieuwe missie, ja een echte stapmissie!
Chicago heeft allerlei etnische buurten: Little Italy, China Town, Ukranian Village, Greek Town, etc. Dus we gaan vanaf nu voor de etnische feesten en evenementen. Drie weken geleden zijn we na een waardeloos concert in Greek Town beland. Gratis Valet Parking, dus dat begon goed. M2 wist leuk restautantje met goede bar, dus wij naar Athena (dat tussen Byzantium en Acropolis ligt). George was onze barman en zette ons zijn signiture drink voor: Raspberry Mojito's. Nou die George kon er wat van met zijn zelfgemaakte frambozen siroop!! We vroegen de eigenaar (naast ons aan de bar) tot hoe laat ze open waren en zijn antwoord verbaasde ons allermeest: tot drie uur 's nachts. Wat bleek, we waren er op Orthodocs Pasen. Heel Greek Town zit in de kerk van 12 tot 1 's nachts en gaat dan pasen vieren. Om kwart over een zat Restaurant Athena dan ook helemaal afgeladen. Denk 300 man, grote families die allemaal aan het eten en drinken waren!!!
Iets voor drieen liep het restaurant leeg, maar wat een belevenis zeg. Iedereen was zo netjes gekleed (al die Griekse mannen in pak) en in opperste feeststemming en M2 en ik de enige niet-Grieken. Fantastisch. Toen om 3 uur de tent dicht ging werden we uitgenodigd om nog even door te feesten bij de buren: live muziek en iedereen dansen. Allerlei ceremonies werden er uitgevoerd: mannen op het podium die een soort langzame dans deden, om de beurt met ouzo en nepbloemen bijvoorbeeld. Maar... en hier komt het: er werd letterlijk met geld gegooid. Single dollarbiljetten vlogen door de lucht. Eerst dachten we dat het hartstikke nep was, maar nee hoor echte dollars. Dus aan het eind van de avond lagen er honderden biljetten op de grond en niemand die het aanraakte!!! Fooi voor de band en het personeel. Moet je in Nederland eens proberen dacht ik meteen. Shockerend.
De volgende dag werden alle belevenissen opgerakeld en herhaald tot er niets meer te herhalen viel. Maar dat gegooi met geld is iets wat je een keer in je leven meemaakt, of misschien als je nog eens Pasen met de Grieken gaat vieren. Tenminste dat dacht ik.
Want..... afgelopen vrijdag heb ik M2 meegenomen naar een Hookah Bar (hookah = waterpijp). Ik had een Arabiasch Cafe geselecteerd op Yelp.com (equivalent van Iens.nl) met de recensies: authentiek, arabieren, buidanseres, live muziek, verschillende smaken tabak). Nu moet ik even vertellen dat er in de staat Illinois een wet bestaat dat horecagelegenheden niet EN tabak mogen verkopen EN alcohol. Dus op de website van dit Arabische cafe stond dat je je eigen drank mee mag nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Onze fles Freixenet werd ontkurkt en de champagneglazen (die hadden ze blijkbaar wel) klaar gezet. Nou het feest kon beginnen. Het begon een beetje sloom, maar de Cava en waterpijp deed ons goed smaken (niet perse de beste combi maar goed). Om een uurtje of 11 begon de live muziek, allemaal uptempo arabisch. Fantastisch, de buikdanseres (mooie vrouw met ongelofelijke moves) maakte het plaatje af en de sfeer zat er goed in. het werd drukker en drukker.
De tent zat afgeladen met Arabische, Marrokaanse en Russische (?) mannen, een aantal vrouwen van hetzelfde kaliber en wij, weer volkomen buiten de boot. De zanger verleidde iedereen om op de dansvloer te komen en M2 en ik deden onze geimproviseerde buikdansmoves. Toen we net weer op ons plekje zaten kwam er een groep mannen binnen, wij vermoeden een gang of iets maffia-erig en na een half uurtje begon de 'leider' met geld te gooien, hoog in de lucht. En het hield maar niet op. Niks pasen, een normale vrijdagavond stappen! Er werd geknikt naar de eigenaar en weer kwam er een stapel single dollarbiljetten aan, eastiekje eraf, en ik zat dit te aanschouwen, met open mond. De 'leider' keek me aan en gaf me de dollars: 'Go, have fun, throw it over the belly dancer on stage!' Na een kleine twijfel pakte ik het pak geld aan en daar ging ik. Hahahaha. Nou ja!
De rest van de avond was een groot feest: geld op de vloer, iedereen aan het dansen (ook op de syrtaki manier met handen vast in een lijn verplaatsend door de tent), roken, drinken, lachen, foto's en video's maken (ja die komen eraan). WEER memorabel.
Chicago heeft allerlei etnische buurten: Little Italy, China Town, Ukranian Village, Greek Town, etc. Dus we gaan vanaf nu voor de etnische feesten en evenementen. Drie weken geleden zijn we na een waardeloos concert in Greek Town beland. Gratis Valet Parking, dus dat begon goed. M2 wist leuk restautantje met goede bar, dus wij naar Athena (dat tussen Byzantium en Acropolis ligt). George was onze barman en zette ons zijn signiture drink voor: Raspberry Mojito's. Nou die George kon er wat van met zijn zelfgemaakte frambozen siroop!! We vroegen de eigenaar (naast ons aan de bar) tot hoe laat ze open waren en zijn antwoord verbaasde ons allermeest: tot drie uur 's nachts. Wat bleek, we waren er op Orthodocs Pasen. Heel Greek Town zit in de kerk van 12 tot 1 's nachts en gaat dan pasen vieren. Om kwart over een zat Restaurant Athena dan ook helemaal afgeladen. Denk 300 man, grote families die allemaal aan het eten en drinken waren!!!
Iets voor drieen liep het restaurant leeg, maar wat een belevenis zeg. Iedereen was zo netjes gekleed (al die Griekse mannen in pak) en in opperste feeststemming en M2 en ik de enige niet-Grieken. Fantastisch. Toen om 3 uur de tent dicht ging werden we uitgenodigd om nog even door te feesten bij de buren: live muziek en iedereen dansen. Allerlei ceremonies werden er uitgevoerd: mannen op het podium die een soort langzame dans deden, om de beurt met ouzo en nepbloemen bijvoorbeeld. Maar... en hier komt het: er werd letterlijk met geld gegooid. Single dollarbiljetten vlogen door de lucht. Eerst dachten we dat het hartstikke nep was, maar nee hoor echte dollars. Dus aan het eind van de avond lagen er honderden biljetten op de grond en niemand die het aanraakte!!! Fooi voor de band en het personeel. Moet je in Nederland eens proberen dacht ik meteen. Shockerend.
De volgende dag werden alle belevenissen opgerakeld en herhaald tot er niets meer te herhalen viel. Maar dat gegooi met geld is iets wat je een keer in je leven meemaakt, of misschien als je nog eens Pasen met de Grieken gaat vieren. Tenminste dat dacht ik.
Want..... afgelopen vrijdag heb ik M2 meegenomen naar een Hookah Bar (hookah = waterpijp). Ik had een Arabiasch Cafe geselecteerd op Yelp.com (equivalent van Iens.nl) met de recensies: authentiek, arabieren, buidanseres, live muziek, verschillende smaken tabak). Nu moet ik even vertellen dat er in de staat Illinois een wet bestaat dat horecagelegenheden niet EN tabak mogen verkopen EN alcohol. Dus op de website van dit Arabische cafe stond dat je je eigen drank mee mag nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Onze fles Freixenet werd ontkurkt en de champagneglazen (die hadden ze blijkbaar wel) klaar gezet. Nou het feest kon beginnen. Het begon een beetje sloom, maar de Cava en waterpijp deed ons goed smaken (niet perse de beste combi maar goed). Om een uurtje of 11 begon de live muziek, allemaal uptempo arabisch. Fantastisch, de buikdanseres (mooie vrouw met ongelofelijke moves) maakte het plaatje af en de sfeer zat er goed in. het werd drukker en drukker.
De tent zat afgeladen met Arabische, Marrokaanse en Russische (?) mannen, een aantal vrouwen van hetzelfde kaliber en wij, weer volkomen buiten de boot. De zanger verleidde iedereen om op de dansvloer te komen en M2 en ik deden onze geimproviseerde buikdansmoves. Toen we net weer op ons plekje zaten kwam er een groep mannen binnen, wij vermoeden een gang of iets maffia-erig en na een half uurtje begon de 'leider' met geld te gooien, hoog in de lucht. En het hield maar niet op. Niks pasen, een normale vrijdagavond stappen! Er werd geknikt naar de eigenaar en weer kwam er een stapel single dollarbiljetten aan, eastiekje eraf, en ik zat dit te aanschouwen, met open mond. De 'leider' keek me aan en gaf me de dollars: 'Go, have fun, throw it over the belly dancer on stage!' Na een kleine twijfel pakte ik het pak geld aan en daar ging ik. Hahahaha. Nou ja!
De rest van de avond was een groot feest: geld op de vloer, iedereen aan het dansen (ook op de syrtaki manier met handen vast in een lijn verplaatsend door de tent), roken, drinken, lachen, foto's en video's maken (ja die komen eraan). WEER memorabel.
Abonneren op:
Posts (Atom)
