Heenreis

Nou zit ze dan hoor: in een Lincoln Town Car, vanaf vliegveld naar JK´s bedrijf waar onze auto staat. De reis (inclusief de voorbereidingen als inpakken en het inchecken) was vermoeiend, moeizaam en duurde lang. Dit alles gevoelsmatig. Gister had ik enorme ruzie en frustratie bij het inpakken. Het paste gewoon niet, echt niet. Ik heb alles drie keer opnieuw uitgepakt, opgevouwen en ingepakt, maar het mocht niet baten. Toch maar wat in A´dam laten. Dan het inchecken, begon die miep achter balie te miepen over twee keer drie kilo over twee koffers. En maar volhouden he? Dus we besloten dan maar bij te betalen: EUR 78,- !!!!! Het moet toch niet veel gekker worden zeker? En vervolgens moesten we dan weer ergens anders gaan betalen. Jacco heeft daar echt superlang in de rij gestaan. Maar wel heel slim om een klachtenformulier te vragen aan degene achter de balie, die na het verhaal te hebben aangehoord (´Op onze weegschaal is het 22 kilo… En vorige keer hadden we hetzelfde mee en toen zei die weegschaal……En er stond al 0,6 kilo op haar weegschaal….`) de helft van het bedrag in rekening bracht. Fijn! Koffie drinken met ouders en na afscheid nemen, naar de gate. Boarden ging wel soepel. De vlucht zelf was waardeloos: veel turbulentie = kotsmisselijk en het was gewoon allemaal heel emotioneel voor mij. Veel tissues vol gesnotterd. En die films deden ook al niet veel goed, maar ja wie snottert er nou als er een pinguïn in de tekenfilm ´surf up´ genaamd Big Z (de beste surferpinguïn ooit) na zijn falen (verliezen van zeer belangrijke wedstrijd waardoor hij zich zo schaamde dat hij verdween en iedereen dacht dat hij dood was) weer op zijn plank klimt? Maar goed, we zitten nu nog een kwartiertje in de auto en dan gaan we maar eens boodschappen doen enzo.