Alcohol

21 of ouder moet je zijn om hier enige vorm van alcohol te verkrijgen. In de supermarkt of in een restaurant vragen ze om je ID als je er jonger uitziet dan 30, dus zo wordt er (gelukkig) elke keer om mijn ID gevraagd. Vanochtend bij de supermarkt was het weer zover. Ik overhandig mijn paspoort en meteen is de man achter de kassa enthousiast want ja... `My first customer for today is an international lady! Good start!´Dat is een compliment, al liep ik er in mijn huispak en ongeborstelde haren. Maar die man begreepniets van mijn Hollandse paspoort dus vroeg om mijn rijbewijs. Ik overhandig mijn rijbewijs, maar ja die is ook Nederlands, dus dat schoot niet erg op. Hij liep, met ID´s, naar klantenservice. Maar zij ´Sandy´vond het geen geldig ID. He? Hoe kom ik hiermee dan jullie land in? Dus de kassaman vraagt aan mij: zal ik de manager er even bij roepen? Nou dat lijkt me een goed idee, zeg ik. Ik had er vol vertrouwen in dat de manager het wel zou snappen. Deze man kwam met een boekje met daarin allerlei ID´s, zodat hij de geldigheid kon bepalen. Maar wat stond er in het boekje? Allerlei Amerikaanse rijbewijzen..... Tsja.. Daar zittie van mij niet tussen, zei ik nog. Maar goed ik had er een beetje genoeg van dus ik riep dat ik dan maar naar de Dominick´s (grootste concurrent) ging. En dat terwijl de hele band vol lag. Eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in, want ik had net alles gevonden wat ik op mijn boodschappenlijstje had staan en ik had daar zo´n twee uur over gedaan. Maar als ik dwars ben, ben ik dwars. Ik zwaaide nog even met mijn DRIE ID bewijzen (pp, rijbewijs en int. rijbewijs) en wees hem op mijn visa en alles wat in het Engels was geschreven en toen ging meneer de manager toch overstag. Nu kan ik dus alleen iets met alcohol kopen in Jewel als òf Jim (kassaman) òf Sandy (klantenservicedame) òf Randy (manager) er is.

AAAAAAHHHHHH! :)

Heenreis

Nou zit ze dan hoor: in een Lincoln Town Car, vanaf vliegveld naar JK´s bedrijf waar onze auto staat. De reis (inclusief de voorbereidingen als inpakken en het inchecken) was vermoeiend, moeizaam en duurde lang. Dit alles gevoelsmatig. Gister had ik enorme ruzie en frustratie bij het inpakken. Het paste gewoon niet, echt niet. Ik heb alles drie keer opnieuw uitgepakt, opgevouwen en ingepakt, maar het mocht niet baten. Toch maar wat in A´dam laten. Dan het inchecken, begon die miep achter balie te miepen over twee keer drie kilo over twee koffers. En maar volhouden he? Dus we besloten dan maar bij te betalen: EUR 78,- !!!!! Het moet toch niet veel gekker worden zeker? En vervolgens moesten we dan weer ergens anders gaan betalen. Jacco heeft daar echt superlang in de rij gestaan. Maar wel heel slim om een klachtenformulier te vragen aan degene achter de balie, die na het verhaal te hebben aangehoord (´Op onze weegschaal is het 22 kilo… En vorige keer hadden we hetzelfde mee en toen zei die weegschaal……En er stond al 0,6 kilo op haar weegschaal….`) de helft van het bedrag in rekening bracht. Fijn! Koffie drinken met ouders en na afscheid nemen, naar de gate. Boarden ging wel soepel. De vlucht zelf was waardeloos: veel turbulentie = kotsmisselijk en het was gewoon allemaal heel emotioneel voor mij. Veel tissues vol gesnotterd. En die films deden ook al niet veel goed, maar ja wie snottert er nou als er een pinguïn in de tekenfilm ´surf up´ genaamd Big Z (de beste surferpinguïn ooit) na zijn falen (verliezen van zeer belangrijke wedstrijd waardoor hij zich zo schaamde dat hij verdween en iedereen dacht dat hij dood was) weer op zijn plank klimt? Maar goed, we zitten nu nog een kwartiertje in de auto en dan gaan we maar eens boodschappen doen enzo.

Auto!

Ze heb een auto!

Ze heb een beamer (witte bmw cabriolet):

Hoe cool is dat?

Flora & Fauna

Als je ons uitzicht bekijkt, zie je voornamelijk bomen.

Als het donker wordt hoor je hier krekels. Ik kon in Amsterdam prima slapen, het geluid van voorbijrijdende auto's, dronken schreeuwende fietsers en muzikale zwervers. Maar die krekels!!!!

Als je autorijdt, is hier roadkill een stuk interessanter dan in Amsterdam. Waar je in Amsterdam af en toe een dode kat tegenkomt, moet je hier meer denken aan wasbeertjes en stinkdieren.

Een duif in Amsterdam is als een eekhoorn hier: het zijn er veel en niemand is er blij mee.

Straks gaan ze me nog vertellen dat natuur gezond is! Getver!

US:2

Nog even een foto van de slaapkamer na:

En jaja lieve mensen, deel een van de integratie is een feit: de BBQ. Hij is groot, hij doet het op gas (geen zooi en wel zo aardig voor de bovenburen) en het is een Weber!!

En zoals een beetje IKEA-klusser weet: IKEA is gelijk aan verpakkingsmateriaal, veel verpakkingsmateriaal!

US

Nou daar zitten we weer in de US. Thema van dit bezoek is het appartment, ons tweede huis.

Vrijdag hebben we de sleutels in ontvangst genomen en ik was natuurlijk super nieuwsgierig. Ik moet zeggen het is prachtig! Zo mooi licht, goede ruimtes, prachtig balkon met dito uitzicht.

Wat wel heel erg opvalt is dat de oppervlakte van het appartement dezelfde afmeting heeft als ons appartement in A'dam, alleen hier wordt de ruimte gebruikt voor kasten!! Zoveel kastruimte, ongelofelijk! Twee inloopkasten, een hangkast en een kast met planken. Oh en de keuken is ook behoorlijk groot!

Ik was vrijdagmorgen al naar de IKEA geweest om een beetje research te doen en alvast de kleine dingen te kopen, als theedoeken, startboxen, etc. Die "kleine dingen" waren alsnog anderhalve winkelwagen vol, maar ok! 's Avonds met Jacco het eerste bezoek voor het grote meubilair. We hadden een van, dezelfde als ik de vorige keer (in mei) kreeg toegewezen. Heel die van vol gepropt, verpakkingsmateriaal eraf gesloopt en stouwen. Laten we zeggen dat ik mijn achternaam weer eer aan heb gedaan, he pap? Zaterdagmorgen die van leeggehaald en naar appartement gezeuld. Op naar de IKEA, ronde twee. Wij met twee auto's, zo van dan hoeven we niet nog een keer. Maar deel twee paste netjes allemaal in de van.

Het inelkaar zetten van IKEA-stuff vinden wij, maar vooral JK, een feestje. We hebben een zeer complete toolbox gehad van een collega van JK. JK in klus-modus: doorbuffelen en blik op oneindig. Grote stukken voor hem, mannelijkheid straalde er vanaf. Prullaria als lampjes voor mij, dozen opruimen en een beetje cateren. Prima taakverdeling. Bijna alles is al in elkaar gezet, we zijn tot 7 uur bezig geweest. Toen even eten bij de Thai tegenover het appartementencomplex en naar het hotel om te slapen!

Na deze twee dagen kan ik zeggen: IKEA is consessies doen! IKEA is oorlog!

Consessies omdat hetgeen je had uitgezocht "temporarily oversold" is en oorlog voor het inelkaar zetten. Onze handen doen nog steeds pijn!

Hier een paar fotootjes om een idee te krijgen. Later meer verhalen, de batterij van de laptop is bijna op!

Badkamer:

Woonkamer voor en na:

Slaapkamer voor:

Uitzicht:

Dikke kus voor iedereen in NL!

Planning

Eindelijk valt er weer wat te plannen. En iedereen weet: Monique is van het plannen, daar wordt ze gelukkig van!

Aankomende maandag tot dinsdag de week erop gaan JK en ik alvast een weekje naar Chicago. We krijgen dan ook de sleutel van ons appartement, dus dat wordt Ikea-spul kopen en in elkaar zetten!

Vervolgens hebben we 6 sept HET interview bij het consulaat in A´dam. En als dat goed gaat (hier komt dat eeuwige optimisme weer om de hoek kijken), vertrekken we 13 april voor het eggie!

Inpak- en thingstodolijstjes slingeren om mijn oren. Mijn huis is een chaos: overal hoekje met ´eerste keer mee´ ´tweede keer mee´ ´niet mee´. En ik maar in mezelf blijven herhalen: ´het komt wel goed, het komt wel goed, het komt wel goed.´

A Thought on Happiness

"Life is one reach after another into the darkness when you don't know what's out there. Standing on top of Everest showed me what was possible in my life. I think all of us have an internal drive to stand on top. The world is so chaotic, and sometimes you can't predict what's around the corner. All of us feel like we are 'climbing blind,' in a sense. We may lose things in our life that we think are important, but everything we need to bring us happiness either exists inside of us already, or it's right in front of our eyes and we just have to reach for it."

— Erik Weihenmayer, a blind man who climbed Mount Everest